Rio Tamara, Tras-Tamara, e o condado de Traba/Trava . Xénese e maldición

Vía Manuel Andrade http://www.manuelandrade.eu/lingua/230210_banhos.pdf

http://literaturagalega.as-pg.gal/etapa-medieval.html

O seu territorio inicial, o berce, ía desde Ortegal deica o Douro, sen que o Miño constituíse fronteira ningunha de tipo lingüístico ou cultural. Foi, pois, unha unidade lingüístico-cultural que, practicamente, permaneceu así até meados do século XIV. Se hai que falar de galego-portugués nesta etapa medieval é, sobre de todo, desde a “independencia” política da Galiza do Sul, co nome de Portugal, con Afonso Henriques que se titulou rei en 1139 para deixar ben sentado o seu criterio autónomo a respecto das relacións con León e Castela, e a súa decidida aposta pola política de expansión cara ao Sul, e non privilexiar as interferencias nos reinos situados ao leste de Caliza.

Porén, a Galiza até o Miño, a que ficou con este nome, seguirá sendo un reino de seu, aquel perfeitamente estabelecido desde o rei Ordoño I (914-924). Desde esta época até fins do século XIII, a Galiza era o reino preponderante política, económica e culturalmente entre todos os do Occidente peninsular. Os seus reis, aínda séndoo tamén de León e mesmo de Castela, pertencían a grandes familias nobiliarias galegas, eran desta lingua, ou ben, educados no noso país.

http://patrimoniogalego.net/index.php/90915/2016/12/castelo-de-sueiro/

> Gracias al respaldo del de Trava, D. Pedro Froylaz, a quien no parece preocupara mucho que la Reina-madre (D.ª Urraca) intimara con su propio yerno (Pedro de Lara, el marido de su hija Eva) siempre que él controlara al futuro Rey Alfonso VII (1105-1157), quien con sólo seis años, terminó siendo coronado, contra la voluntad de su madre D.ª Urraca, pero con el apoyo de Gelmirez, primero, como Rey de Galicia (1111), más tarde, a la muerte de su madre, Rey de León (1126) y, después, a la muerte de su padre Alfonso I El Batallador, Rey de Aragón, Cataluña y Navarra; finalmente, terminó siendo reconocido y coronado como Emperador en 1135 por los demás reyes de los distintos reinos cristianos de España, rindiéndole vasallaje García Ramírez de Navarra, Ramón Berenguer de Barcelona y Alfonso Jordán de Tolosa e incluso los barones del Languedoc (Francia). Vía http://laxe.net/Laxe%20El%20Condado%20de%20Trava.htm

1 gústame

E unha gayegada de galano

http://laxe.net/?page_id=1480

Si a esto, se añaden acciones humanas -los famosos raqueros (del inglés ‘wrecker’, ladrón de barcos, saqueador de naufragios)-, unas veces reales e históricas y otras, una vez más, meras leyendas**, la denominación toponímica «Costa da Morte» pasa de inquietante a francamente terrible.**

En todo caso, han sido múltiples los intentos de reinterpretar la denominación toponímica «Costa da Morte» tratando seguramente de enmascarar un pasado -y un presente, y hasta un predecible futuro- estremecedor pero real, aunque también, injustamente interpretado pues, como tantas veces ocurre con la Historia, se comete fácilmente el grave error de sacar las cosas de su contexto, de sus circunstancias