Un discurso construído desde o NO-DO que “serviu ao réxime para xustificar unha especie de colonización simbólica”. “Intentábase mostrar un pobo que a través dos seus elementos culturais lexitimaba o poder”, di a autora sobre un NO-DO que nos 50 pasou a afondar no documentalismo e a pseudoetnografía, incidindo na imaxe que se quería transmitir. “Sempre se fala dun espazo ou lugar perdido, dunha terra primitiva, antiga, humilde, esforzada, submisa ou silenciosa; estes adxectivos son constantes nun discurso que non é novo pero ao que se lle dá unha volta máis”
Via http://teleprograma.diezminutos.es/series-tv/2015/junio/gym-tony-capitulo-100-renovacion
