Hai unha pía de anos, unha amiga máis eu achegámonos ata a igrexa mosteiral de San Salvador de Asma, en Chantada. O amable sacristán foinos contando quen eran todos os santos que había nos retábulos. Mais, cando chegou ao último, díxonos que lle daba algo de vergoña falar desa imaxe porque estaba presente unha muller. Dixémoslle que non se preocupara, que podía falar sen problema. Dito e feito, colleu unha escoba e co mango levantoulle o saio á talla ao tempo que nos dicía: “Aí tedes o único santo con pito”.
Noutra ocasión, preguntámoslle a un home que levaba a pacer o gando onde quedaba a anta de Abuíme, no Saviñao. Como non nos entendía o que andabamos a buscar, démoslle outros nomes ao monumento: medorra, mámoa, dolme, etc. Pero nada. Cando xa marchabamos, chamounos e, poñendo os tres dedos dunha man como na iconografía de Cristo bendicindo, díxonos: “Falades dunhas pedras fincadas así?”
Hai algún tempo enviei uns machados neolíticos localizados en Baralla e Cervantes (os únicos atopados ata o presente na comarca dos Ancares) que os editores consideraron non publicar porque se trataba duns achados illados e descontextualizados, decisión coa que non estiven de acordo, e así llo fixen chegar
